The good, the bad and the visa

Ok, het was zo ver, volgens de checklist die ik van lesley university had gekregen was ik klaar om naar het amerikaans conculaat te amsterdam te gaan. Ik was op tijd vertrokken van de les zodat ik op een koude maandag middag rustig richting amsterdam kon gaan. Tussendoor kwam Jan de zeeman nog even langs voor een kopje thee en om te vertellen dat 4 maanden weg helemaal niet lang is...voor zeeman standaarden uiteraard. Het was weer wennen om richting Amsterdam te gaan, niet dat ik iets tegen Amsterdam heb, ik kom er gewoon nooit. Vorig jaar was welgeteld 1 maal in onze hoofdstad, om op sloterdijk over te stappen naar Zaandam voor een legale graffity spuitplek...
Ik had van onze wittewijn kapitein Jan ook gehoord dat museumplein makkelijk te lopen was, dus om gelijk weer eens de pracht van onze goude-eeuwse trapgeveltjes te genieten liep in goede moed de boordjes museumplein achterna. Hieruit bleek weer dat ik moest werken aan mijn conditie, want het was nog een redelijke wandeling, maar gelukkig kwam ik nog op tijd aan op het conculaat.
Poging 1: Nadat ik werd toegelaten door de elektisch bedienbare poort kwam ik er achter dat mobiele telefoons je wachtijd zo'n beetje verdubbelde, net zoals een schoudertas of water, die ik uiteraard beide bij me had. Maar gelukkig kon ik na een kwartier buiten in de kou staan naar binnen en werd ik gelijk gewezen op het feit dat ik de verkeerde maat pasfoto's bij me had. Niemand had me blijkbaar verteld dat in Amerika andere maten pasfoto's gebruikelijk waren, en zo stond ik weer buiten. Wel waren ze zo vriendelijk om me te wijzen op een foto-zaak zo'n 10 minuten lopen er van daan. Minpuntje was echter dat ze over 20 minuten al gingen sluiten...Morgen ochtend kon ik terugkomen
Poging 2: Dinsdagochtend te vroeg (kwart over 8) stond ik weer op museumplein (dit x had ik wel de tram genomen) en kon, omdat ik zonder telefoon, water en tas was, gelukkig redelijk snel naar binnen. Hier liep ik echter weer tegen de lamp, ik had geen retourenvelop. Dit stond echter niet op mijn checklist maar toch werd ik doorverwezen naar een postkantoor...die pas om 9 uur openging...
Poging 3: Half 10 kwam ik voor de derde keer binnen, maar bij de balie kwam ik erachter dat ik alsnog een formulier niet bij me had (deze stond uiteraard ook niet op mijn checklist...) Dit formulier kon ik gelukkig ter plekke invullen, maar uiteraard ging dit niet zonder slag of stoot. Ik had namelijk info nodig die ik toen niet bij de hand had, net zoals mijn telefoon om mensen te bereiken die t wel wisten... Ik kon de volgende ochtend terug komen
Poging 4: Woensdag ochtend, ik heb alles wat ik nodig heb, hoop ik, 10 x alles gecontroleerd, 1x maal terug gelopen en ook dit maal was ik rond half 9 op het museumplein. Er stond een redelijke rij dus om de tijd te doden legde ik de routine uit aan een pre-babyboomer en raakte ik aan de praat met een stewardes. Opmerkelijk was dat ik dit keer wel alles bij me had, en dat de hele visa-aanvraag een stuk aangenamer erop wordt :) Bij de tweede balie, waar je moet uitleggen wat je eigenlijk wilt doen in de states, werd er enthousiast gereageerd op mijn plannen door een metrosexuele man die me zelfs succes wensde met mijn studie. En ondanks alle burocratie die ik de laatste dagen heb meegemaakt kon ik weg lopen met een glimlach op mijn gezicht... weer een stap dichter bij Boston whohoo