1 maand Jubileum; de evaluatie

Lawrance hall, overkant van mijn straat, historisch harvard shizzle

Vanavond is het zover, Ron is 1 maand lang aan in Boston, mijn begrip voor tijd is volledig verloren gegaan in de poging een nieuw dagelijks ritme op te bouwen dus ik weet niet of het lang of juist kort voelt. Wel probeer ik mezelf aan te leren dat deze situatie mijn huidige status quo is, en ondanks dat ik nog regelmatig een "wow ik kan nog steeds niet geloven dat ik in de states aan t studeren ben" moment heb moet ik zeggen dat ik redelijk gewend ben aan mijn nieuw (en compacte) leven hier. Zo kijk ik niet meer de gele schoolbussen na en 3 graden Celsius blijkt een zeer goede temperatuur voor een zonnebril en een open jas. Ik kijk niet meer op van de gigantisch dure alcoholprijzen (5 dollar voor een bierske in de kroeg...) en dat iedereen loopt met kleding van de school, met de naam in grote blokletters geprint over de broekspijp van een joggingbroek. Starbucks is standaard, ontbijd met een caffe Americano met extra expresso shot en een egg, cheese & sausage muffin. Pizza op elk moment van de dag en elk soort voedsel is verkrijgbaar met een bbq smaak. Water met aardbijen of bosbessen smaak, chocolade snoepjes met pindakaas (ieuw) en zoutjes in de vorm van lachende visjes verpakt in corn-flake size verpakkingen. Piepende en tjirpende stiplichten, stapels sneeuw, ijs of smeltwater hinderen je plan om over te steken en de weg wordt versierd door iconische amerikaanse auto's zoals yellowcabs, grote vrachtwagens en de amerikaanse politieauto's (inclusief gradient & drop shadow in het woord Police). Ik voel me als een Englishman in New York, of eerder als een zin uit Pulp Fiction "the funiest things from europe are the small differences" Het lijkt allemaal op het leven dat ik zo goed ken en liefheb, maar alles is net een beetje anders; welke kant je de sleutel draait om de deur open te doen, hoe de wc doortrekt, hoe je danst in de kroeg en wat je eet als tussendoortje.
En of ik het Nederlandse leven mis? Dat zeker, maar het leven hier is nog nieuw en verrassend en ik voel me niet eens meer een toerist, ik wijs zelfs sinds kort toeristen de weg (the old harvard campus? just go straight down Mass Ave en turn left just before harard square). Zoveel nieuwe ervaringen maken het leven fijn, maar af en toe word ik wel een beetje melacholisch naar het Hollandse leven. Ik moet toegeven dat ik vooral mensen om me heen mis, zoals eerder vermeld in mijn gedicht ontmoet ik veel toffe mensen, maar elke ontmoeting hier is abrupt en vluchtig, een opvolging van momenten, en het kost me moeite om boven de banaliteit uit te stijgen.
School is een ander verhaal, ik leer gigantisch veel en docenten zijn enthousiast over mijn werk. Ondanks dat de dagen lang zijn (tot 21.15 les, en dat 3 x per week) en een stuk lastiger om te praten over je onderbuikgevoelens in het engels vermaak ik me kostelijk. Ik heb mijn eerste cijfers terug gekregen en die schommelen zo rond de A- niet slecht al zeg ik het zelf haha.
Maar ik dwaal af, 1 maand in de states, 1 maand weg van huis, dat wordt hoe dan ook gevierd vanavond. Samen met ayla en misschien de buren biertjes poppen in Harvard square, lekker lam worden terwijl de kater van gister nog nagalmd in mijn lever. Gelukkig zijn er dingen die nooit veranderen, of je nu in Nederland of de VS bent...

Toedels & liefde

Ron