En zo begon de Odysee

De poep is nu echt officieel aan, gisterochtend vertrok ik vol zenuwen (zoals alleen ik zenuwachtig kan zijn...) naar schiphol om via london heathrow te vliegen naar Boston. Onder het genot van een kop koffie heb ik afscheid genomen van mijn familie en ben vol onderbuikgevoelens richting mijn vliegtuig naar London gegaan. Deze reis was zeer kort dus echt naslapen kon ik niet, wel was het in London zeer helder dus kon ik mooi de stad in vogelperspectief bekijken. Hierna was het de taak om mezelf 7 uur (!) te vermaken in heathrow voordat ik het vliegtuig naar Boston kon pakken. Dit deed ik voornamelijk door rondjes te lopen en rond te kijken, naar Obama kijken, winkeltjes kijken, plafond kijken, mensjes kijken en dergelijke. De gaarheid sloop langzaam naar binnen maar echt slapen kon daar niet. Uiteindelijk kon ik inchecken en heb daarna met allemaal amerikanen nog even de eindspeech van Obama gekeken (inclusief applaus) en daarna op de 767 gestapt voor Boston. Deze vlucht heb ik voornamelijk geslapen en wat gekletst met een vrouw uit libanon die blijkbaar grafisch ontwerpen studeert in Boston (wel op een universiteit die ik nog niet ken, dus er zijn meer dan 2 kunstacademies in deze stad...wow). Echt foto's van de vlucht heb ik helaas niet, maar het was toch donker dus je zag toch niets.

En plots sta je daar, in Boston. lichte sneeuwval, donkere lucht. Ik deed een poging het metrostation te vinden, maar na wat zoeken en vragen bleek dat de metrolijn van het Logan vliegveld (vernoemd naar Wolverine) naar de binnenstad een bus was...juist.... het mooiste was nog wel dat de bus gewoon simpelweg onder de grond ging rijen als een soort wannabee metro. Via 1 overstap (dit x wel met een echte metro) kwam ik aan bij Harvard Square in Cambridge waar ik naar de Lesley campus kon lopen. Dit leek op de kaart een stuk makkelijker...maar uiteindelijk kwam ik aan bij Public Safety waar ik heel vriendelijk werd ontvangen door grote brede afro-amerikanen. Er werd gelijk een pasje voor me gemaakt en daarna reden ze me naar de overkant van de straat (het is waar, amerikanen rijden overal voor...) waar ik me sleutels kreeg en daarna werd ik doorgereden naar mijn huis

Mijn campus woning is een mooi oud gebouw tegen het harvard gebied aan, samen met wat andere woningen vormd dit een klein campusje op 5 minuten loopafstand van de hoofdcampus. De kamers zijn groot en de verwarming staat hoog. Wel is het nog heel kaal en saai. Op de foto zie je de straat waar ik in woon. De eerste nacht sliep ik als een roosje, het enigste opmerkelijke was het geluid dat de verwarming produceerde. Ik ben oude huizen en krakende verwarmingspijpen gewend maar dit sloeg echt alles. De geluiden die de verwarming produceerde waren onder andere; een heipaal, iemand die afwast en servies stapelt (heel raar...) klussende poolse bouwvakkers, waterkokers of een knisperend houtvuur (de laatste klonk erg ontspannen...)

Ik heb vanmorgen uiteraard eerst koffie gedronken en ontbeten met stroopwafels, daarna naar de hardware store gegaan voor nog wat aankoopjes en zometeen heb ik om 1 uur een orientatie bijeenkomst voor internationale studenten. Ondanks dat ik nog wel meer te vertellen heb houd ik het voorlopig even hierbij, toedels & tralala vanuit Boston!