Fear and loathing in Fort Lauderdale - een autobiografisch short story over zon, alcohol en literatuur
In 1971 verscheen het alom bekende verhaal “Fear and Loathing in Las Vegas,” vooral populair door de gigantische hoeveelheden drugs die erin gebruikt werden en door de filmadaptatie uit 1998 met Johnny Depp als de ‘autobiografische’ Hunter S. Thompson. Wie echter door de orgie van gebruik van lsd, ether en mescaline doorkijkt ziet de ware missie van het boek; de jacht op The American Dream. Voor Thompson leek ‘70 Las Vegas het symbool van The American Dream, iets wat beide verontrustend en uitnodigend was. En net toen ik aan het boek, dat ik voor enkele dollars op de kop had getikt, begonnen was stond ook mijn reis voor de boeg. Samen met Ayla een lang weekend Florida; springbreak, zon strand en drank, even geen zorgen alleen maar genot. Was dit mijn versie van The American Dream? De toeval droop er van af, dus ik kon niet laten het boek te sparen tot de vakantie en het zorgvuldig boven op mijn tas te leggen.
Ik vond mijn bezittingen in Boston al minimaal, maar zo licht had ik nog nooit gereisd. Mijn bagage was precies uitgemeten dat het allemaal in 1 rugzakje paste, minimaal aantal kleren, zwembroek, zonnebril, tandenborstel, enkel het essentiële voor een weekend vol genot. Maar de eerste obstakels kwamen al op ons pad, we kregen 2 uur vertraging bij onze transfer flight in JFK, en dat terwijl we al in het vliegtuig zaten. Zo kwamen we een stuk later op de avond aan bij Fort Lauderdale / Hollywood International airport. Ondanks dat een vertraging onze zin niet kan verpesten, put het je wel uit, vooral als je om 11 uur ’s avonds nog geen avond heb gegeten. Maar tijdens de taxirit kwamen we tot een andere ontdekking; we reden straal voorbij het gezellig ogende centrum van Fort Lauderdale, en de taxi bleef maar door rijden. Dit is niet goed, blijven die kroegen nog op loopafstand? Blijkbaar zat ons hotel in Lauderdale at the sea, een subgemeente zo’n 10 km ten noorden van de stad zelf. Damn. Na uiteindelijk ingechecked te hebben en een groepje restaurants en bars hebben gevonden zijn we bij een Grieks restaurant, die bijna ging sluiten, wezen eten. Het eerste bierste was troostend, het tweede hielp me herinneren hoe weinig ik gegeten had over de dag. Dus na ons welbegeerde avondeten zijn we nog het strand opgegaan om alvast in de Florida vibe te komen. Palmbomen vanaf de zijkant verlicht door neon kleuren, zwarte zee en zwartere lucht, met een bijna volle maan als stralend middenpunt.
De volgende dag begon het eigenlijk pas echt, bijgekomen van de reis en tot ons kruin gevuld met goede moed. Dit was onze American Dream, zon, zee en genot lagen aan ons voeten dus het werd tijd deze vruchten te plukken. Bewapend met zwembroek, zonnebrand en zonnebril liep ik & Ayla de brandende zon tegemoet, gretig naar ontdekking en ontspanning.
Het mooiste aan Florida is dat het precies is hoe je het had voorgesteld. Witte stranden met een Turquoise zee. Uit de grond gestampte pensions met lelijke pasteltinten, ieder met in ieder geval het woord ‘beach’ ‘sea’ ‘sun’ of ‘paradise’ erop geplakt in verweerde neon letters en heel veel oude mensen. Toen ik me afvroeg waarom het strand niet vol was met studenten herinnerde ik me een opmerking van mijn huisgenoot Jeff, blijkbaar hebben ze hier in de vs ook gesplitste vakanties, deze week was Noord aan de beurt, volgende week Midden en Zuid volgens mij. Damn
Maar er was alsnog genoeg te zien en te beleven, de golven waren hoog en zon was aangenaam. Vissersteiger met pelikanen, Arubaans beachbar met livemuziek. Het biertje van mijn lunch proefde naar meer, en terwijl ik door de hoofstukken van Fear and Loathing heen schoot vond ik dat mijn zoektocht naar The American Dream een katalysator nodig had. Juist, Cocktails. Van het strand naar het zwembad, naar onze beachbar in het hotel. Een sex on the beach voor Ayla, een tequila surinse voor mij. Tequila en zon horen gewoon bij elkaar, echt ontkennen kan je het niet. In het zwembad keken we naar leeftijdsgenoten, lelijke rug tatoeages voor de mannen, borsten die iets uit verhouding zijn voor de vrouwen, niets is mooier dan stereotypes, vooral in Florida, vooral als je aangeschoten wordt. Vooral aan het zwembad met een tequila sunrise in je ene hand en een boek over The American Dream in je andere hand op een ligstoel in de zon zit. “In a city where’s everybody is guilty, the only cime is getting caught. In a city of thieves the only sin is stupidity” Een mooie passage, die moet ik onthouden vond ik. Uiteraard zei ik cocktails in het meervoud want bij 1 bleef het niet. Na een stuk of 4 van deze drankjes met een gradiënt en plastic kersje besloten we wat lichts te eten. Iets wat te zwaar op de maag ligt zal onze roes verbreken. Hierna gingen we weer even budget drinken, flessen wijn in elk formaat, doe maar die grote. We hadden dorst. Een ijsblokjes automaat op de gang zorgde ervoor dat we een koelkast niet nodig hadden. Terwijl goedkope wijn in plastic bekers erin gingen als water voor woestijngangers vermaakten we ons met het herontdekken van iSight en het dansen met strijkplanken. Maar toen de fles leeg was kwamen we weer een beetje bij zinnen en moesten we richting bar, kroeg, club. Maakt niet uit, we waren dicht bij The American Dream, ik kon het voelen. Maar eerst nog in palmbomen klimmen, of eerder, eruit vallen.
Bar gevonden, check. Biertje voor mij, wijntje voor Ayla, check. Mede springbreak-gangers uit ons hotel gevonden, check. En uiteraard springen en schreeuwen op Paradise city van Guns ’n Roses, Check. Ayla had al snel een danspartner gevonden in de vorm van een karamel gekleurde beachboy, en ook ik vond mijn partner voor de avond. De bar, met meer keuze in alcohol dan ik ooit kon voorstellen. Het kon ook wel meevallen, maar op dat moment leek het prachtig. Ook leek het op dat moment een geniaal idee op grote glazen Vodka on the rocks te bestellen, met nog een biertje erbij om het weg te spoelen. Na mijn tweede ronde kan ik niets meer van de avond herinneren...
De volgende ochtend slash middag voelde ik het zeker, alles draaide, tolde, zoemde en kraakte. Ik heb geen idee hoeveel Vodka er in mijn keel naar beneden is gegaan, of hoe ik thuis ben gekomen, en waar de willekeurige wondjes, inclusief een blauwe plek op mijn neus, vandaan zijn gekomen. Alya, ook redelijk getroffen door een zwaar hoofd, schetste de situatie, maar niets kwam bekend voor, noch was aangenaam om aan te horen. Ondanks het feit dat de Vodka nog door mijn aderen stroomde besloten we vandaan Fort Lauderdale in te gaan. Een Vietnam veteraan die ooit vast had gezeten in Amsterdam legde het bus systeem uit en voor we het wisten liepen we op een art fare in het hartje van Fort Lauderdale. Ik had nog wel een beetje moeite met coördineren, maar niemand viel iets op. Misschien was het de normaalste staat van de wereld dat er jongeren in alle staten van bewustzijn door de stad heen lopen. “are you stoned” vroeg nog een door wijn aangeschoten meid die we tegenkwamen tijdens foto’s maken van grote stenen voorwerpen. “No, just tired” beantwoorde ik. Fort Lauderdale sierde zichzelf met dezelfde lelijke architectuur, maar dan op een grotere schaal, met een roze brug, een park met wel een hele vette boom en een gigantische hoeveelheid maagdwitte jachten. We waren weer een dagje toerist. Fotocamera’s, een kaart van de omgeving en flesjes water.
Die avond deden we het rustig aan, de Vodka was bijna uit mijn lichaam en ook Ayla voelde nog de naschok van onze zoektocht naar The American Dream. Zo vulde we de avond met de omgeving van ons hotel te ontdekken, nog wat foto’s maken en met een boek op bed in slaap vallen. Ik was al op driekwart van het boek, en ook daar was de zoektocht naar The American Dream afgekoeld. Thomspson schreef in een grimmig melancholie en onzinnig drugsgebruik “a generation of failed seekers” Was ook mijn zoektocht naar The American Dream doelloos of onhaalbaar? Was het echt maar een oneindige drang naar drank?
De volgende dag bestempelde we als “onze luie dag” Van het strand naar de zee en terug naar het strand. Lezen, slapen, in de verte kijken en mensen kijken. Bejaarde stelletjes die hand in hand lopen als een symbool (of fossiel) dat ware liefde wel bestaat (bestond). Een man met een halter die gewichtheft terwijl hij heen een weer over de branding loopt. Italianen met een New Yorks accent, die recht uit The Soprano’s lijken te komen. Beachboy’s, surfgirls, alle typetjes waren aanwezig. En plots realiseerde ik het me. Het boek was uit. Laatste hoofdstuk, laatste zin. De zoektocht naar The American Dream was afgelopen, Thompson had zijn antwoord, ik nog niet. Op dat moment werd ik bewust dat ik veel te lang nuchter ben geweest, maar gelukkig kan je bij het zwembad blikjes budweiser halen. En ondanks dat ik het omstreden verhaal van Thompson nog even in gedachten wou hebben, begon ik toch aan een nieuw boek, Choke van Chuck Palahniuk. “You will not enjoy this” Stond er in het eerste hoofdstuk. Een duidelijk verschil in schrijfstijl tussen chronisch drugsgebruikers en nihilisten.
Een paar biertjes en een pizza met garnalen verder was het weer tijd om ons voor te bereiden voor de avond. Dit maal een iets kleinere wijnfles, we zijn minder gretig, maar nog wel opzoek naar The American Dream. Ik zal echter niet teleurgesteld zijn als ik hem niet zal vinden. De laatste uurtjes van de avond brachten we door in beachbar Aruba. Livemuziek en culinaire wijn, iets te duur voor massaconsumptie. Uiteindelijk weer terecht gekomen op het nachtelijke strand waar we willekeurige objecten tegenkwamen. Een palmboom blad of een kapotte stoel kan zeer amusant zijn, vooral ’s nachts, vooral met fotocamera’s. Vooral met een behoorlijke hoeveelheid wijn in je lichaam.
Wel moet ik melden dat ik die dag gruwelijk verbrand was, letterlijk van top tot teen, en aan alle kanten. Factor 15 is niet genoeg voor mijn Hollandse melkhuidje. Duidelijk een leermomentje. De laatste dag voelde ik me kreupel, alles deed pijn, zelfs liggen. Gekleed in lange broek en t shirt lag ik aan het zwembad, zorgvuldig de schaduw in de gaten houden, en van plaats verwisselen als het moest. De zon zou ik even niet kunnen verdragen, net zoals zwemmen of over het strand lopen. Ayla was nog even op het strand, ik zat binnen de schaduwgrenzen van de parasol aan het zwembad. Er waren niet veel opties dus ik las maar verder aan choke.
Gehandicapt is niet het juiste woord maar het kwam wel in me op.
Later die middag was het zover, met de bus weer terug naar het vliegtuig. De reis was voorbij, de zoektocht naar The American Dream was dood, ik zat zelf aan het eind van mijn Latijn, de koek was op. Wel een onvergetelijke ervaring erbij, volgens mij mijn eerste echte zon-vakantie, met alle gevolgen van dien. Maar ondanks dat mijn rode lichaam nog steeds niet gediend is van elke vorm van aanraking, was ik in extase van elk moment. Maar de conclussie is duidelijk, ik & Ayla plaatsen het lange weekend in Florida zeker onder het labeltje “geweldig genoten” Niet alles draait om het vinden van The American Dream, soms moet je gewoon genieten van het moment zelf. Thompson wist het al lang, Palahniuk boeit het niet, en nu is het voor mij ook weer een ervaring om mee te nemen. Het was een lange nacht. Welterusten.
toedels & liefde
Zo groot is ie eigenlijk niet haha...
Central Park was echt heel fijn, dit park verdient Liefde
Little Italy, inclusief Italiaanse Mafiosi stereotypes (niet op de foto)
Zie hier Times Square inclusief ouders. Mooi uitzicht toch? Zeer fototechnisch
Posts
