En plotseling ging de wekker. Het was 7 uur 's ochtends op een zaterdag. Vaste lezers van mijn blog weten dat ik geen ochtendpersoon ben, dus als ik zeg dat deze dag het vroege opstaan waard was hoop ik dat jullie de volle betekenis ervan meekrijgen. En toen zat ik in een auto, op de Massachusetts Pike (een soort tolweg) richting springfield. Warme koffie (uiteraard met extra expresso shot) in mijn handen en metal uit de speakers. Vandaag gaan ik, Jeffrey en zijn klasgenoot Julian naar een verlaten scholencomplex ergens in state. Hun om te fotograferen, ik om te ontdekken.
Ik schok van hoe groot het complex was, de losstaande gebouwen waren willekeurig verspreid over het bosrijke gebied dat liep tot aan de horizon. Sneeuw en ijs bedekte de wegen van dit spookstadje waar we met zijn 3en door heen liepen.
In 1 van de gebouwen, op de 2de verdieping, waren groene plastic platen tegen de ballustrade aangetimmerd zodat alles in een groen ligt baadde, het was bijna surrealistisch om daar rond te lopen.
Ook was er een gigantische keuken inclusief een industueel fornuis en een inloop frieskast. De hele ervaring was bijde fascinerend en bizar en af en toe kreeg ik wel kippenvel van dit spookstadje (dat kon ook aan het koude weer en de tocht liggen). Na enkele uren rondgedwaald te hebben waren mijn batterijen bijna op en mijn tenen gevoelloos dus besloten we terug te rijden naar Boston. Het is me verteld dat we niet eens alles hebben gezien, en het gebied nog veel groter is. Als het weer beter wordt wil ik zeker nog een x terug, want zulke taverelen zijn simpelweg ondenkbaar in Nederland...gewoon een geheel scholencomplex laten wegrotten in de heuvels...
Ik schok van hoe groot het complex was, de losstaande gebouwen waren willekeurig verspreid over het bosrijke gebied dat liep tot aan de horizon. Sneeuw en ijs bedekte de wegen van dit spookstadje waar we met zijn 3en door heen liepen.
In 1 van de gebouwen, op de 2de verdieping, waren groene plastic platen tegen de ballustrade aangetimmerd zodat alles in een groen ligt baadde, het was bijna surrealistisch om daar rond te lopen.
Ook was er een gigantische keuken inclusief een industueel fornuis en een inloop frieskast. De hele ervaring was bijde fascinerend en bizar en af en toe kreeg ik wel kippenvel van dit spookstadje (dat kon ook aan het koude weer en de tocht liggen). Na enkele uren rondgedwaald te hebben waren mijn batterijen bijna op en mijn tenen gevoelloos dus besloten we terug te rijden naar Boston. Het is me verteld dat we niet eens alles hebben gezien, en het gebied nog veel groter is. Als het weer beter wordt wil ik zeker nog een x terug, want zulke taverelen zijn simpelweg ondenkbaar in Nederland...gewoon een geheel scholencomplex laten wegrotten in de heuvels...
Posts
woohw, TE spooky daaro, getverdemme. Maareh, fijn dat je het leuk vond, hihi.
BeantwoordenVerwijderenxxx
(Brenda :D )